The Devin Townsend Project: GHOST

Eens even over een heel andere boeg gooien nu, na al dat muzikaal geweld van de afgelopen weken.
Devin Townsend komt op de proppen met GHOST. Dit 14de soloalbum oftewel het sluitstuk in een reeks van 4 kwam op de markt gelijktijdig met Deconstruction (zie bespreking iets lager). Deze zat dan ook verpakt in een slipcase samen met laatstgenoemde CD.
Dit vierde album kan beschouwd worden als een soort afkoeler na het wilde en meest harde album van Devin Townsend (Deconstruction). Zo werden de 4 albums ook aangekondigd voor het verschijnen van het eerste in de reeks. Het voorgerecht (Ki: een rockalbum met een dreigende ondertoon, waarbij constant een gevoel van onveiligheid wordt overgebracht maar Devin begeleidt de luisteraar veilig door het album), de soep (Addicted: het meest pop-achtige album waarbij Anneke van Giersbergen het beste van haarzelf geeft en zorgt voor geweldige catchy en plezante nummers, een echte aanrader, zelfs voor de niet Devin fan), het hoofdgerecht (Deconstruction: heeft ondertussen geen verdere uitleg nodig, zie lager) en nu het dessert (Ghost).
In september of oktober ergens komt de opvolger van dit album uit (simpelweg: Ghost 2) EN bij het in de brievenbus belanden van deze CD zat een barcode om nog eens extra 4 nummers gratis te downloaden die eigenlijk bij dit album horen.
Als er iemand is die ervoor zorgt dat de fans niet met hun honger blijven zitten en er in slaagt gemiddeld 2 CD’s per jaar af te leveren (tegenwoordig toch), dit jaar zelfs 3 EN tegelijkertijd kan zorgen voor kwaliteit, dan is het megamind en genie Devin Townsend wel.
Tot zover de intro die Ghost nodig had. Nu over de CD zelf.
De muziek kan beschouwd worden als een yoga-achtige ZEN CD en staat daarmee loodrecht tegenover het Deconstruction album (vandaar dat ze samen in 1 slipcase uitkwamen). Beide albums zijn eigenlijk de yin en yang van mekaar, maar moeten in hun geheel beluisterd worden met de vorige 2 albums (Ki en Addicted).
Vanaf de eerste tonen van het nummer FLY is het duidelijk dat dit album een zeer rustgevend en veilig gevoel geeft en zorgt ervoor dat de luisteraar na de voornoemde 3 albums met een gezellig gevoel kan afsluiten. Een beetje zoals de Lord of The Rings films of the Harry Potter films, het loopt allemaal wel af, niet zo goed dat de acteurs er ongeschonden uitkomen, de kijker krijgt zelfs een wrang gevoel mee maar tegelijkertijd ook een afsluiting van een heel avontuur. Dit is GHOST. De afsluiting van een heel avontuur wat door zou moeten gaan als het leven van Devin Townsend. Vandaar dat de 4 albums een beetje zijn leven moeten vertegenwoordigen met de ups en downs, de meevallers en tegenslagen, de turbulente en zotte jaren en de jaren van “verstand”. Een beetje zoals bijna ieder mensenleven verloopt, een beetje een verhaal wat ieder wel zou kunnen vertellen (met andere ingrediënten maar de kern zal zowaar bijna altijd hetzelfde zijn) en Devin heeft dit gedaan met 4 prachtige albums.
Het album GHOST is er ook een om weg te dromen en om de nekspieren en stembanden wat te ontspannen, moesten die overuren geklopt hebben met het beluisteren van Deconstruction. Ja, sorry, maar het is gewoon niet mogelijk om deze rustige plaat te bekijken zonder de voorgaande (ik denk dat dat ondertussen wel duidelijk geworden is). Na het nummer FLY komt het al even prachtige Heart Baby te voorschijn. Ondertussen is het duidelijk dat de CD niet harder zal worden dan dit. Geen bizarre dingen, zeer rustgevende geluiden, het zou verdorie een CD kunnen zijn die te koop licht in het Kruidvat, samen met van die natuurgeluiden CD’s. Het is niet zomaar een ineengeklopt dessertje, maar er is wel degelijk veel tijd en moeite ingestoken om voor een geweldige afsluiter te kunnen zorgen.
Het is echter moeilijk voor me om de knop zo snel om te draaien na voorgaande CD’s (Deconstruction, Origin’s Entity of Symphony X’s Iconoclast) maar eens die knop gedraaid is (die ook snel weer kan teruggeswitched worden) heeft men een album in handen om van te genieten. En dit keer echt wel genieten, met de ogen dicht, liggend, waardoor ik spontaan de Shavasana (of Deathpose) wil uitvoeren en dit de hele CD lang (1u en 12 minuten ZONDER de 4 extra te downloaden nummers).
En zo komen we bij het nummer Feather terecht het derde nummer (ook ingesloten in de speler bovenaan deze pagina). Een gevoel van blijdschap, wereldvrede en nog meer van dat melig gedoe overspoelt me gewoon. En daar blijf ik mee zitten, nummers aan een stuk. Het titelnummer GHOST tovert een poppy stuk tevoorschijn met engelachtig gezang op de achtergrond. Waarom krijg het gevoel dat ik nu iedereen zou willen knuffelen?!… GROUPHUG!!!
Ik denk dat ik nu best stop met verder de CD te bespreken, maar jullie zijn gewaarschuwd jongens en meisjes. Als wereldvrede zou kunnen, dan zal deze CD de aanzet gegeven hebben. Zonder twijfel DE CD met het prettigste gevoel allertijden. Be warned, be prepared and enjoy.

Tot bij GHOST 2!

(Ik zal voor de geïnteresseerden een post maken met de 4 albums met telkens het beste nummer (voor mij dan) uit ieder album).

Origin: Entity

Origin: Entity

Ik had al een tijd geleden beloofd dat de volgende bespreking en toevoeging aan onze lijst van beste CD’s van het jaar deze van Origin zou zijn. Echter heb ik echt met twijfels gezeten of deze wel toegevoegd mocht worden.
Het moet echter gezegd worden dat het luisteren naar een album van dit kaliber niet echt aangewezen is om te doen in de auto, op de autostrade op een zaterdagnacht om half 5 met een uitgeputte partner langs u. Dat geeft nu eenmaal verkeerde indrukken. Daarom dat ik de laatste dagen intensief dit album onder de loep genomen heb. En hier dus nu mijn bevindingen.
Voor die mensen die Antithesis, het vorige album, al geweldig vonden. Een raad: u kan dit album met de ogen dicht aanschaffen, dat zonder twijfel. Als u ook met het gevoel kampte, een overweldigende honger naar meer te hebben na het laatste nummer van Antithesis, mag u gerust zijn dat deze honger deftig gestild zal worden. De beukende drums, snelle maar soms zeer catchy riffs en brutale zang zullen u laten duizelen. De breaks, gevolgd door nekbrekende toestanden vliegen u non-stop rond de oren.
En elk f*king jaar zeg ik het opnieuw bij een of andere CD: “De lat ligt nu te hoog voor andere extreme deathmetal bands om af te lossen”. Maar uit ervaring (en ik verwijs even naar het live optreden van Fleshgod Apocalypse in de MOD om mijn standpunt kracht bij te zetten) weet ik dat zeer binnenkort weer een straffer album zal verschijnen. Het is alleen wachten op wie of wat. Maar in the meantime kunnen jullie je vergrijpen aan Entity van Origin.
En als extreme deathmetal je echt niet ligt dan kan je dit album misschien best aan je voorbij laten gaan. Voor de anderen die een extra pareltje willen toevoegen aan hun CD verzameling waarvan Antithesis er al 1 moet zijn, bestel ze alvast vandaag nog want spijt zullen jullie er niet van hebben. Dieper ingaan op de nummers heeft geen zin en kan best door de luisteraar een fenomenale zelfervaring worden. Er worden hier en daar wat nieuwe, special effects toegevoegd aan bepaalde nummers die na een aantal keren luisteren zeker als pluspunt ervaren zullen worden.
Alvast veel plezier met dit pareltje: Entity van Origin.

Symphony X: Iconoclast

Symphony X: Iconoclast

De evolutie die Symphony X doorheen de jaren heeft doorstaan staat bij momenten loodrecht op de meer commerciële aanpak en toegankelijkheid die andere bands hanteren. Vanaf ‘V: The Mythology Suite’ is Symphony X gaan kiezen voor een hardere, scherpere kant in hun muziek. Op laatstgenoemd album, en het album nadien (The Odyssee) staan wel nog steeds symfonieën meer centraal. Vanaf het album ‘Paradise Lost’ werd resoluut gekozen voor meer agressie, een stem die hier naadloos bij aansluit waardoor er bij momenten met een bijna grunt gezongen wordt in plaats van een “janetterige” hoge stem die zo vaak voorkomt bij vele heavy metalbands.
Het is misschien ook de zang van Sir Russel Allen dat Symphony X doet onderscheiden van andere bands. En juist door die hardere kant voel ik mezelf bijzonder aangetrokken.
Het album ‘Iconoclast’ is dan ook een perfecte opvolger van ‘Paradise Lost’ waarbij de lijn verder werd doorgetrokken. Met andere woorden, Symphony X brengt het woord HEAVY terug in Heavy Metal, opgediend met een gezonde portie progressie, met de verplichte rare tijden, harmonieën en zanglijnen.
Kortom, de fans van Symphony X zullen het album met open armen ontvangen. Meezingers, headbangstukken en agressie zijn nu nog meer de hoofdingrediënten van dit prachtige album. Spijtig genoeg zal het album niet eindigen als beste van het jaar, hiervoor is de concurrentie te sterk, maar het zal al bij al zeer hoog eindigen (voor mij persoonlijk dan). De mensen die nooit fan van Symphony X zijn geweest, zullen het met dit album ook niet worden. Wat niet wegneemt dat men het geen kans mag geven, er kunnen altijd verrassingen tussen zitten.
Zo is het titelnummer en tevens openingsnummer van bijna 11 minuten een knap staaltje van vakmanschap. Hierbij wordt de toon ook onmiddellijk gezet en is het duidelijk wat men gaat krijgen voor de rest van het album. Lekker harde, mooi uitgebalanceerde nummers waarvan de tijd moet gaan uitmaken welke nu de echte uitschieters gaan worden. Het niveau op het hele album (of dubbel album al naargelang de gelimiteerde versie) staat van de eerste seconde op grote hoogte en blijft daar tot de allerlaatste. In de radiospeler hierboven vindt u het hard een groovende ‘Dehumanized’, alsook het enorm catchy en vooral typisch Symphony X nummer ‘Light Up The Night’ en als bonus ook ‘The Lords of Chaos’. Buiten deze 3 zijn nog steeds 9 andere te ontdekken, maar dat laat ik aan jullie zelf over!

Unexpect: Fables of the Sleepless Empire

Unexpect: Fables of the Sleepless Empire

Sinds ik bevangen ben door het deconstruction virus (zie bespreking lager) is het voor mij bijna onmogelijk dat album uit de cd speler / autoradio / Ishuffle te halen. Toen ik opgevangen had dat het nieuwe album van de band “UNEXPECT” verschenen was heb ik mezelf hard in mijn gezicht moeten slaan om even afstand te doen van het laatste pareltje van Devin Townsend.
Dit gedaan, kon ik mezelf eens overgeven aan het album “Fables of The Sleepless Empire” van het Canadese “Unexpect”. (Het moet toch weer lukken dat na Devin (ook Canadees) nu Unexpect (dus ook Canadees) verantwoordelijk zijn voor het afleveren van de beste CD’s van het jaar (voor mij dan persoonlijk natuurlijk) GO CANADA!). Na een paar dagen luisteren ontstond er een nieuw probleem. Deconstruction ligt te schreeuwen voor meer aandacht terwijl dit nieuwste album van Unexpect me niet meer wil loslaten. En ik die dacht dat er dit jaar niks beter meer kon komen dan Devins meesterwerk. Hoe fout kan een mens zijn.
En dan moeten de albums van Origin en Symphony X nog in de brievenbus belanden en moet Opeth hun nieuwste telg nog op de markt uitbrengen. Jongens, tijd te kort met andere woorden.
Maar even terug naar “Fables of the Sleepless Empire”. Wat kan u als luisteraar verwachten. Ten eerste zal u het na een eerste luisterbeurt met me eens zijn, dat een tweede zich al zeer snel opdringt. En een derde en nog veel meer ook. Wat valt er nu precies te horen? Bij momenten waant men zich in een Hollywood Kerstmis film, waarna Dillinger Escape Plan invloeden overnemen, groovy deathmetal, blackmetal, extreme deathmetal, latino pianostukken… En dan mis ik nog gigantisch veel. Cleane zang, afgewisseld met high pitched grunt en low pitched. Verschillende stemmetjes enzoverder. Er zijn stukken bij die me rechtstreeks in de serie “Dexter” plaatsen. Een ziekelijk romantische sympathie wordt ontwikkeld waarbij men subtiel dolle razernij toevoegd om een mens het hoofd te doen tollen.
Luister maar eens naar het nummer Unfed Pendulum of The Quantum Symphony. De klasse druipt er gewoon vanaf.
Dit hele album bevat duidelijk elementen die men na 10 jaar luisteren nog steeds ontdekt. Dit zal ervoor zorgen dat het album “Fables of the Sleepless Empire” een tijdloos pareltje wordt en gekoesterd zal worden door zijn liefhebbers.
Akkoord het album zal zeker niet voor iedereen weggelegd zijn, maar als ik u een raad mag geven, geef het eens allemaal een lekkere luisterbeurt en hopelijk maken jullie eenzelfde plezante ontdekkingstocht doorheen het hele album als ik. Een ontdekkingstocht die nog jaren zal duren. Ik durf met gemak te zeggen dat dit album vooral is voor liefhebbers van Devin Townsend, Ihsahn, Dillinger Escape Plan, Cynic, Fantomas… en kan u zichzelf niet terugvinden in laatstgenoemde bands, wil dat natuurlijk niet zeggen dat u misschien ook dolenthousiast zal worden van dit pareltje!
Opnieuw “Enjoy”!
“Neen Devin, SHUT UP, ge moogt nog niet!!!”

PS: Het nummer Unsolved Ideas of a Distorted Guest bevindt zich in de radio vanboven. Luister eens tot aan
..daaaaamn well she did!

...and in view of that case, the oracle declared that it would be more pleasant to be
naturalized than to make conversation with a blind beholder in need of affection...
Only to find the same patterns on the fast lane

(is duidelijk te herkennen) en kijk dan eens of u nog steeds niet "door de rooie" aan het gaan bent!
Veel plezier!

Devin Townsend: Deconstruction

Devin Towsend laat zijn 3de meest destructieve hoofdstuk los op de mensheid.
Al mijn vingers en duimen komen te kort om af te likken tijdens mijn eerste blootstelling.
Het allereerste nummer Praise The Lord begint nogal rustig totdat drummer Ryan van Poederooyen de beat erin brengt, ook het volume van het nummer komt lichtjes omhoog en ontaard in een oorgasme van geweld, drukte en bizarre zanglijnen.
Na het overweldigend einde komt er terug een rustmoment wat overglijdt in het tweede nummer Stand. Het nummer waar Mikael Äkerfeldt zich op laat horen. Subliem moment tijdens het nummer is een tempowisseling te bizar voor woorden, maar dat is ter ontdekking voor de gelukkigen onder ons die de CD een luisterbeurt mogen geven. Het nummer Juular (met zanger Ihsahn) bevat pompende trompetten waaronder beestdrummer Dirk Verbeuren laat horen wat hij allemaal kan op een drumstel. BLAST zoals het hoort! God Damns You!
Een vriend heeft me ooit gezegd dat hij Devin Townsend moulin-rouge metal vond. En hij kon niet meer gelijk hebben, vooral op het nummer Juular. Planet of the Apes, het vierde nummer begint al vrij snel. Dit keer met zanger Tommy Rogers (Between the buried and me). En 1 zin in de tekst moet gequote worden:
while we all have lots of bands who influence still... we all rip of Meshuggah!!! (incl. het logo van meshuggah). Voor de rest is het voor en gewone sterveling onmogelijk om ook maar iets logica in de teksten te vinden, laat staan verstaan. En het wordt me bij deze duidelijk dat 1 enkele luisterbeurt lang niet genoeg is om de CD te beoordelen. Dus alle reviews die tot heden gemaakt zijn deugen gewoon niet. Verder de nummers bespreken gaat geen zin hebben. Net als Salman Rushdie's "De Duivelsverzen" is het van kapitaal belang regelmatig opnieuw te beginnen om het geheel ook maar voor 1/10de te kunnen vatten.
Begrijp me niet verkeerd het is genieten van voor tot achter, en zal uitgroeien tot een van de beste albums in mijn collectie. Maar de trip doorheen het album is zo een avontuur dat het niet mogelijk is tegelijkertijd een review ervan te schrijven. Later misschien een meer nuttige bespreking. Ziltoid was raar, Deconstruction doet het nog eens 20 keer over! Absolute TOP!
Toch even verder. Het zesde nummer Sumeria wordt gigantisch verrijkt door de zanger van Gojira, en my god...
En nu de stilte gevallen is, blijf ik achter zonder woorden... Voor dit album zullen nooit woorden genoeg bestaan om het juist te bespreken... Mijn excuses, jullie zullen het zelf moeten ervaren (voor wie durft!).

PS: een kleine aanvulling voor de liefhebbers. Het nummer The Mighty Masturbator (met Greg van Dillinger Escape Plan!)rond 15:00 ongeveer komt jawel ZILTOID THE OMNISCIENT even ter sprake... Een glimlach was niet te onderdrukken.

Hell - Human Remains

Hell krijgt eindelijk alle succes wat ze verdienen, net nu in een periode waarin occulte heavy metal een heftige opkomst in metal kent. Het verhaal van Andy Sneap en de leden van HELL is bekend, dus men kan gerust zijn dat de productie gewoon glashelder is en langs alle kanten knalt. Goeie nummers, een echte groeiplaat, ondersteund door uitstekende zang, gekenmerkt door het theatrale aspect van David Bower (broer van gitarist Kev Bower).
Afwisseling in stijlen, conceptuele tussenstukken, tempo en songstructuren, het duurt even eer de plaat doordringt. Het resultaat is een verfrissende plaat door ervaren rotten die 30 jaar later hun debuut opnieuw uitbrengen.

Crowbar: Sever The Wicked Hand

Crowbar: Sever The Wicked Hand

Langzaam, stug en loodzwaar zijn hier de adjectieven van toepassing. Tot zover deze les in de Nederlandse taal. Daar ikzelf nooit verkocht ben geraakt aan Crowbar is het schrijven van een nuttige review over deze nieuwste tank “Sever The Wicked Hand” niet zo evident.
Toegegeven het gaat er allemaal netjes in gelijk zoete koek en laat je grijpen naar de repeat button na afloop van het laatste nummer. Ik ga echter de verrassing niet verpesten door elk nummer apart te bespreken, de echte Crowbar fans van weleer zullen sowieso een meer gefundeerde mening kunnen vormen over elk nummer en een betere vergelijking kunnen maken met hun vorig werk.
Hoe zwaar alles ook klinkt, af en toe worden de tempo’s ook eens opgedreven zodat de hele CD boeiend blijft tot op het einde. Een uitschieter is vooral The Cemetary Angels, en dan zeker na het “BRING IT DOWN” stuk, maar over de hele lijn zit het album wel snor. Voor de mensen die misschien eens gedacht hadden dat deze CD eens moest beluisterd worden omdat ze Crowbar nog kennen van vroeger, grijp uw kans en misschien kunnen jullie wel eens bijzonder aangenaam verrast worden.